Chodź, skomplikujmy sobie życie!

  Dzisiaj będzie nieco melodramatycznie, ale niestety czasem bywa tak, że człowiek potrzebuje odrobiny melodramatyzmu, żeby odreagować. Tak się chyba stało w moim przypadku. (W nawiązaniu do mojego wcześniejszego posta o pogodzie i narzekaniu, dziś cały post będzie mniej więcej jednym wielkim narzekaniem. Tak wyszło, niestety.)

  Jeszcze 10 lat temu życie było takie proste, nie mówiąc już o cudownej wizji dorosłości jaką się wtedy miało w głowie. Utopia totalna, wszystko będzie wolno! Będzie książę na białym koniu, będzie można chodzić późno spać i zajmować samymi przyjemnymi rzeczami. Nikt już wtedy do niczego Cię nie zmusi! Do cholery, gdzie się to wszystko podziało? Bo poza tym, że rzeczywiście mogę chodzić późno spać (przez co w rezultacie jestem niewyspana i w sumie większego pożytku i tak z tego nie ma) jakoś nie widzę, żeby było tak cudownie. Chyba dorosłość nam nie służy, dziecięce myślenie i działanie jest zdecydowanie bardziej prostolinijne i szczere...

  W tej naszej wspaniałej dorosłości chyba wszyscy kierują się myślą „co by tu zrobić, żeby choć trochę skomplikować?” Sztandarowe przykłady to załatwianie czegokolwiek na uczelni, poszukiwanie pracy i samo pracowanie, nie wspominając już o wypadach do wszelkiego rodzaju urzędów. Jest ciężko, ale jeśli chodzi o te sfery życia, uważam, że to nawet mobilizuje, trzeba być wytrwałym, zdyscyplinowanym. Chcesz coś osiągnąć, musisz walczyć. Ma to jakiś sens, jak już dostaniesz to czego chcesz, masz satysfakcję. Nie rozumiem natomiast dlaczego ludzie tak uwielbiają sobie komplikować życie prywatne.

  Kiedyś wydawało mi się, że niedomówienia, błędne interpretacje, brak komunikacji między ludźmi to domena telenoweli, a tu proszę, jednak scenarzyści tych produkcji czerpią inspirację z rzeczywistości. Na dodatek im jestem starsza tym mi się wydaje, że jest gorzej. Przecież mieliśmy dorastać, dojrzewać... A może to ja się obracam w złym środowisku? Może tylko w wąskim gronie moich znajomych tak jest? Niestety, chyba nie tylko nas „kopnął ten zaszczyt”. Słyszę wiele podobnych historii o ludziach, których nie znam. Choć kto wie, może jednak przyciągam takie osobliwości...

   Najgorsze jest to, że my przecież nie robimy tego specjalnie. Każdy chciałby czuć się szczęśliwy. Tylko dlaczego w takiej sytuacji jesteśmy z kimś kogo tak naprawdę nie kochamy, dlaczego boimy się zacząć od nowa, dlaczego kłócimy się o byle co i nie potrafimy przeprosić, dlaczego nie potrafimy sami podjąć decyzji i iść za głosem serca tylko pozwalamy sobą manipulować, pozwalamy się zastraszyć, dlaczego boimy się co powiedzą inni i sami nie potrafimy powiedzieć tego co chcemy, dlaczego tak strasznie chcemy być szczęśliwy, a zarazem za cholerę nie potrafimy tego zrobić? Czy naprawdę jesteśmy takimi wielkimi tchórzami, a może po prostu potrzebujemy czasu, żeby znaleźć swoją drogę do szczęścia? Tylko ile można szukać? Chyba nie uda mi się znaleźć odpowiedzi na te pytania, jeszcze nie teraz, ale obiecuję, będę ich szukać!

  Chciałabym, żeby ten post był swego rodzaju manifestem. Naprawdę sami sobie robimy takie rzeczy. Nikt inny jak tylko my sami, doprowadzamy do takich sytuacji w życiu, które często nas przerastają. I to my musimy coś z tym zrobić. Masz coś do powiedzenia, powiedz to, a nie czaruj się! Zacznij działać! Nie bój się co pomyślą inni, bo to Twoje życia, Twoje szczęście i nikt inny się o nie nie zatroszczy jeśli sam tego nie zrobisz. Jeszcze pewnie trochę czasu mi zajmie aż wdrożę w pełni te zasady w moje życie, ale będę robić wszystko co w mojej mocy, żeby się udało. Przecież chcę być szczęśliwa, jak każdy i najwyższy czas zacząć o to walczyć!