Nie lubię obiecywać, ani przepraszać.

Dzisiaj chciałabym poruszyć temat nadużywania pewnych słów.

Jakoś tak się nieładnie przyjęło ciągle coś komuś obiecywać, bezwiednie, bez zastanowienia. „Obiecuję, będę na pewno”, „obiecuję, przyjadę”.  Przestałam wierzyć w „obiecuję”. Od jakiegoś czasu to słowo zaczyna być dla mnie synonimem „chcę cię spławić”.

Najgorsze jest to, że ludzie zobowiązują się do czegoś w ogóle nie patrząc na konsekwencje i niestety zazwyczaj nie dotrzymują słowa. Dla mnie jak komuś coś obiecujesz to znaczy, że na 100% to zrobisz albo chociaż zrobisz wszystko co w twojej mocy. Najwyraźniej tylko ja jestem takim dinozaurem, chociaż chyba nie jest ze mną aż tak źle, bo Słownik Języka Polskiego myśli podobnie jak ja, możecie sprawdzić.

W życiu zdarzają się naprawdę różne sytuacje i czasem nie da się dotrzymać danego słowa, ale nie zmienia to dla mnie faktu, że obietnicami nie powinno się szastać, w końcu one do czegoś zobowiązują… Przynajmniej powinny.

Przepraszanie… Również coraz częściej bezwiednie wypowiadane byle tylko mieć spokój. Po co przepraszam skoro nie czuję się winny? Po co przepraszam jeśli nawet nie wiem za co? Dla świętego spokoju, byle się ten ktoś odczepił? Mówię temu stanowcze nie! Przepraszam tylko wtedy kiedy czuję się winna i sama chcę to zrobić. Przeprosiny dla świętego spokoju są dla mnie nic nie warte…

Muszę też wszystkich przepraszających na siłę ostrzec, że naprawdę łatwo idzie to wyczuć. Szczere przeprosiny są całkiem inne, udawane i wymuszone zawsze takie będą, i zawsze będą budzić opór. 

Dlatego też ja nie lubię obiecywać, ani przepraszać, nie lubię robić tego na siłę. Jak już się do czegoś zobowiążę, czuję się zobligowana, żeby to zrobić, sama siebie obarczam presją, że przecież obiecałam. Podobnie sprawa ma się z przepraszaniem, od jakiegoś czasu staram się nie szastać tym słowem, przepraszam gdy naprawdę zawinię i mam taką potrzebę. Zaczynam więc od siebie walkę z nadużywaniem obiecywania i przepraszania, mam nadzieję, że mi się uda.